1.6.Model Minnesota, jest to forma pomocy, która zakłada, że uzależnienie od alkoholu jest samo w sobie chorobą nieuleczalną, gdyż nie jest możliwe przejście do kontrolowanego spożywania alkoholu. W myśl terapii według omawianego modelu leczenie nie kończy się wyzdrowieniem lecz tylko zatrzymaniem choroby - czasem abstynencji, który jest jakoby celem leczenia w tym nurcie. Psychoterapia w ujęciu modelu Minnesota przybiera raczej charakter pomocy w uruchamianiu rezerw, które mogą umożliwić człowiekowi zmianę odczuwania, przeżywania i reagowania. Jest to więc w ogólnym rozumieniu terapii bardziej opieka czy doradztwo niż tradycyjnie rozumiane leczenie. Za Cierpiałkowską i Ziarko można przyjąć, iż koncepcja choroby alkoholowej w ujęciu modelu Minnesota zakłada cztery rozstrzygnięcia: (1) alkoholizm jest ściśle wyodrębnioną jednostką chorobową spośród innych modeli picia alkoholu i spośród innych zaburzeń psychicznych; (2) jest zdeterminowany działaniem czynników genetycznych (powodujące zaburzenia fizjologiczne lub neurohormonalne w ośrodkowym układzie nerwowym); (3) podstawowym symptomem choroby jest utrata kontroli nad ilością spożywanego alkoholu; (4) osoba uzależniona od alkoholu jest – w omawianym nurcie - bezradna wobec nałogu i jedynym jej ratunkiem jest całkowite zaprzestanie picia alkoholu (Cierpiałkowska, Ziarko, 2010, s. 69) Model zachęca się do wykorzystywania w terapii Programu Dwunastu Kroków oraz udziału w spotkaniach wspólnoty Anonimowych Alkoholików. Ta forma pomocy stawia na przewagę terapii grupowej nad indywidualną i polega głównie na pracy w zespole interdyscyplinarnym z udziałem trzeźwiejących prowadzących oraz we współpartnerstwie ze wspólnotami np. Al. – Anon.
1.7.Strategie zmniejszania szkód, są formą pomocy skierowaną do grupy uzależnionych wobec których zawiodły metody profilaktyki, interwencji i socjalizacji. Głównie kierowana jest do alkoholików z długim stażem i wszystkich tych, którzy z różnych względów nie mogą lub nie chcę wycofać się z ryzykownych zachowań. Strategie redukcji szkód stosowane są również wobec osób z krótkim stażem w zakresie zachowań problemowych, w sytuacji gdy nie mają one motywacji do wycofania się z ryzykownej działalności. Pomocą są wówczas wszelkie zabiegi od praktycznych czynności na rzecz osób uzależnionych do rozmów, spotkań indywidualnych i grupowych. Andrew Tatarsky uważa, że „…redukcja szkód stanowi alternatywny paradygmat w leczeniu tej zróżnicowanej populacji. W porównaniu z podejściem opartym na całkowitej abstynencji ma wiele zalet, które czynią go akceptowalnym oraz właściwym dla większej liczby klientów i jednocześnie zwiększają skuteczność leczenia” (Tatarsky A., 2007, s.17).
Skuteczność przyjętej terapii w znacznym stopniu zależy od osobowości pacjenta, od jego oczekiwań w stosunku do celów terapii ale także od zmiany, która chce wprowadzić w swoim życiu. Każdy z wymienionych nurtów pomocy psychoterapeutycznej wypracował metody i sposoby pomocy osobom uzależnionym od alkoholu. Zakres przyjętej pomocy i zaangażowanie zależą od możliwości i woli samego uzależnionego. Podkreśla się jednak, że konieczna jest motywacja do leczenia oraz umiejętność samodzielnego stawiania czoła swoim trudnościom (por. Kratochvil, 2002).